TOEKOMSTPERSPECTIEF VOOR HEKSEN!

Op 14 december jl. werd in Nederland een volgende fase van de Codex Alimentarius van kracht. Sinds deze datum bepaalt EU-regelgeving dat gezondheidsclaims bij voedings middelen en voedingssupplementen in de meeste gevallen niet meer zijn toegestaan.  Homeopathie en de orthomoleculaire geneeskunde (voedingsgeneeskunde!) worden zo effectief van hogerhand belemmerd.

 Waar ik moeite mee heb is dat er geen verweer meer mogelijk is en dat iets niet meer getoetst hoeft te worden door de Rechter. Juist dat “juridisch onherroepelijk” is een nieuwe trend in de Europese wetgeving. Kan zoiets juridisch gezien wel, dat wetgevers zich boven de wet plaatsen en aan toetsing onttrekken.

• Direct getroffen worden o.a. producenten en distributeurs van voedingsmiddelen en –supplementen,  uitgevers van gezondheidsbladen, journalisten en websites met      onafhankelijk nieuws.
• In het journalistenvakblad Villamedia Magazine schreef journalist en ORTHO-schrijver Toine de Graaf in dit verband een artikel onder de kop ‘De NVWA muilkorft journalisten’.
• In het orthomoleculaire vakblad ORTHOmagazine schrijft Dr. Gert E. Schuitemaker: NVWA maakt journalisten monddood.  (http://www.ortho.nl/orthomoleculair-blog/nieuws/2012/nvwa-maakt-journalisten-monddood/)

De wet is onder het mom van consumentenveiligheid gepresenteerd, maar in feite is het een poging van de farmaceutische industrie om alle natuurlijke middelen buitenspel te zetten.

Deze reactie van Gerard Bik was me uit het hart gegrepen:
“Het probleem is, dat alles wat buiten de 222 bewezen claims valt, verboden is. Dat een onschuldig tuinkruid al eeuwenlang medicinaal gebruikt wordt omdat het gewoon werkt, is niet genoeg. Het moet w e t e n s c h a p p e l i j k bewezen zijn. Met de huidige gebrekkige stand van de wetenschap valt een heleboel niet te bewijzen.     De opzet is zelfs demonischer: in het stuk van de NVWA staat: “Alle afgewezen en niet beoordeelde claims zijn vanaf dan dus niet meer toegestaan.” Het is dus voldoende om een claim niet te beoordelen. Dan kan er al een boete worden opgelegd.”         

Zwitserse overheid erkent in een baanbrekend rapport de werking van homeopathie

“De Zwitserse overheid heeft een lange en erkende traditie van neutraliteit, en om die reden mogen de verslagen van deze overheid over omstreden onderwerpen wellicht serieuzer bekeken worden dan die van de overheden die sterker beïnvloed worden door economische en politieke ontwikkelingen.”

Gezien het feit dat twee van de vijf grootste farmaceutische bedrijven van de wereld hun hoofdvestiging in Zwitserland hebben, zou men kunnen concluderen dat dit land een groot belang bij, en een voorkeur voor reguliere geneeskunde zou hebben. Maar een dergelijke veronderstelling is toch niet juist.

Het rapport van de Zwitserse overheid over homeopathische geneeskunde van eind 2011, vertegenwoordigt de meest uitvoerige evaluatie van homeopathische geneeskunde die ooit door een regering tot stand gekomen is …………………….

We zullen dus terug moeten naar Heksen, Sjamanen en Natuurgenezers voor heling en medicinale ondersteuning. We zullen zelf weer onze kennis omtrent geneeskrachtige planten moeten oppoetsen en zelf aan de slag met homeopathische en natuurlijke geneesmiddelen……

Of de mensen zoeken die ons verder helpen. Want mondelinge overdracht van kennis is nog niet te verbieden en brandstapels zijn niet langer in zwang.

 

2012 herzien

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2012 annual report for this blog.

600 people reached the top of Mt. Everest in 2012. This blog got about 5.200 views in 2012. If every person who reached the top of Mt. Everest viewed this blog, it would have taken 9 years to get that many views.

In 2012, there were 53 new posts, growing the total archive of this blog to 81 posts. There were 342 pictures uploaded, taking up a total of 14 MB. That’s about 7 pictures per week.

De drukste dag van het jaar was augustus 30th met 91 bezichtigingen. De meest populairste bericht die dag was VERKIEZINGSWAANZIN!.

Click here to see the complete report.

DE MACHT VAN HET VOLK!

De gedachte dat wij weerloze burgers zijn, die het niet op kunnen nemen tegen de overheid of de Nazi ideologie van Brussel berust op een illusie, die zorgvuldig gevoed wordt door een criminele overheid, graaiende bankiers en uit hun voegen gegroeide multinationals. Een illusie die in stand gehouden wordt door onze angst om ons comfortabel leventje te verliezen, stress door alle negatieve berichtgeving via een bedrieglijke en afgunst bevorderende mainstream media, gebrek aan kennis, maar vooral gebrek aan solidariteit en vertrouwen in onze medemens. Verdeel en heers! Maar dat zien we gewoon niet.

Neem nu bijvoorbeeld het begrip autoriteit. Welke autoriteit, wat voor autoriteit? Terwijl we aan de ene kant een autoritair iemand herkennen als zijnde iemand die zijn wil aan anderen wil opleggen, zich beroept op kennis die u niet bezit…… maar wel kunt verwerven als u zelf op onderzoek gaat en dan terugkomt voor een vervolggesprek.

Wat is er mis met “Daar moet ik even over nadenken, ik neem nu niet meteen een beslissing”. Bang dat u niet voor vol wordt aangezien?? Schrikt u ervoor terug dat de ‘tegenpartij’ u dom of besluiteloos noemt? Dat men kwaad wordt, dat u niet in hun doordrammerij trapt?  Wat een persoon ook over u zegt of van u vindt: dat is slechts zijn mening en zegt meer over die persoon dan over uzelf. ‘It’s just one men’s opinion.

U bent uw eigen expert. U bent een vrij mens, die opereert binnen zijn eigen (on)mogelijkheden en u bent absoluut gelijkwaardig aan degene tegenover u, zelfs een ambtenaar! (wettelijke gelijkheidsbeginsel).

Maar in deze tijd en met uw begrijpelijke onzekerheid kan het nooit kwaad om iemand mee te nemen, als getuige, als iemand die niet emotioneel erbij betrokken is, weer dingen hoort die u ontgaan…. Om te laten zien dat u niet alleen staat. Bepaalde mensen/groepen krijgen altijd wat ze hebben willen of recht op hebben omdat…. ze met hun hele familie komen of met lotgenoten of mensen die solidair met ze zijn.  Hoezo autoriteit??

Veel autoriteiten maken zichzelf al ongeloofwaardig, dus hoezo moet U ze serieus nemen wanneer ze u afkammen of wegsturen? Blijf vooral hardnekkig terugkomen!! Stel vragen en vraag of ze u precies uitleggen waarom…. Of wat een artikel precies inhoudt……

Nu babbelen een stelletje politici over een crisis om u een poot uit te kunnen draaien, de verkeerde mensen kennen zichzelf exorbitante salarissen toe omdat ze echt geloven dat ze onvervangbaar zijn….. Wel laten we de geluiden omtrent de crisis eens serieus nemen!

Wat zou er gebeuren wanneer Nederlanders massaal besluiten om:

• Hun spaarrekeningen leeg te halen en op te heffen;
• Zich niet meer te laten verleiden om op de beurs te gokken en om hun aandelen te verzilveren;
• Leningen versneld af te lossen;
• Geen extra geld meer te laten staan op hun rekening courant, maar uitsluitend voor de vaste lasten;
• Te stoppen met internet bankieren;
• Zich massaal per e-mail wenden tot onze volksvertegenwoordigers met vragen over verkiezingsfraude, de ongewenste invloed van Brussel, hun gebrek aan daadkracht, verzoeken om lobbyisten van multinationals te  weren, volksreferenda enz…….
• Vaker de fiets te nemen i.p.v. de auto zodat er minder getankt hoeft te worden;
• Geen frisdrank of chips e.d. te kopen;
• Een week lang geen inkopen te doen in de supermarkt;
• Abonnementen van tijdschriften en kranten (desnoods tijdelijk) op te zeggen;
• Geen apps of internet op hun mobiele telefoon te nemen, helemaal opzeggen;
•  Zich niet laten verleiden  tot het aanschaffen van nieuwe innovaties zoals de ipad e.d. U kon voorheen ook zonder…. Dus waarom?
• Een tijdlang geen verzorgingsproducten kopen…. Op mijn blog kunt u lezen hoe overbodig ze in veel gevallen zijn zijn http://wp.me/p1vNuQ-sD
• Vermijdt juist de aanschaf van merkproducten;
• Geen nieuwe kleren kopen, maar oude vermaken of tweedehands aanschaffen;
• Minstens een week lang geen TV kijken zodat u kunt ontstressen en misschien kunt u daarnaast nog een signaal afgeven dat animal planet of discovery meer te bieden hebben;
• Overbodige verzekeringen op te zeggen! De meeste doen toch niet wat ze beloven vooral de rechtsbijstandverzekering;
• Apparatuur laten repareren i.b.v. nieuw aan te schaffen;
• Nadenken over uw ‘status’ en dat het opbieden tegen de buurt -door de nieuwste dingen aan te schaffen- uiteindelijk geen zoden aan de dijk zet;
• CONSUMINDEREN! Alleen dat wat u echt nodig heeft kopen en geen extra aanbiedingen pakken;
• Gezonde mensen kunnen hun eigen risico verhogen en daarmee hun maandpremie omlaag brengen;
• Aanvullende verzekeringen opzeggen;
• ………………….

Weersta eens de verleiding van het gemak en vermijdt beïnvloeding door nieuws. Veel mensen shoppen uit verveling en stellen zich bloot aan allerhande verleidingen. Wel, door meer dingen zelf te doen vullen ze vanzelf hun tijd met nuttiger zaken.

Maar stel u eens voor wat de gevolgen van bovengenoemde grootschalige volks ‘opstand’ te weeg zou brengen. Met veel van een massale veranderende aanpak zou U banken op de knieën brengen en het grootkapitaal rechtstreeks treffen.

Door anders met autoriteit om te gaan laar u een hele meute z.g. “VIPS” in verwarring achter.

Dan komt er een crisis bij de manipulerende overheid en captans of industry, daar waar die hoort!

Er ontstaat een nieuw landschap voor middenstanders (ZZP-ers) in de vorm van reparateurs, monteurs, handwerkers, ambachtslieden, loodgieters, fietsenmakers, tuinders, timmermannen enz… met kleinschaliger aanbod en werkend vanuit hun mobiele werkplaatsen….

 

WEER TERUG in Nederland.

Per 1 december ben ik hier dus weer terug na een vliegtocht van 9 uren en 14 minuten van Atlanta naar Düsseldorf. Een heel verschil met de vliegtocht heen, want de terugtocht voelt veel vermoeiender aan. We landden om 8.10 ‘smorgens en rond 11 uur was ik terug in Heerlen. Hartverwarmende ontvangst thuis en eindelijk weer Senseo koffie. Zelfs mijn tafeltijger was blij me te zien. Een dag lang heb ik daarna nog het zoemen van de vliegtuigmotoren in mijn oren ‘gehoord’ en voelde ik nog de airconditioning op mijn gezicht blazen. Tegen de avond (inmiddels 38 uren zonder slaap) werd ik ziek, verkouden of griepje? In ieder geval zat mijn hoofd potdicht, was mijn stem hees en kiepte ik letterlijk om van de slaap. De daarop volgende dagen sliep ik diep met koortsdromen, afgewisseld met koortsvrije uren die ik benutte om achterstallig lees- en schrijfwerk te doen en e-mails te beantwoorden………..  Zo heb ik ruim een week min of meer ‘getript’ en in mijn koortsdromen veel herbeleefd van vijf intensief doorleefde weken.

Vreemd rustig is het ook ineens om me heen -ondanks de nodige aanloop- na al die weken in een druk gezin en een maand waarin ik Veterans Day, Thanksgiving, Black Friday en een studieweek beleefde; zijdelings de presidentverkiezingen meekreeg en de lange ritten naar de presentaties door een wijds en nazomerend landschap.

Mijn nacht en dag-ritme is nog steeds verstoord en het lijkt wel of ik nog steeds geen verbinding krijg met de omgeving, het energieveld om me heen. Alsof iets definitief veranderd is. Een totaal nieuwe ervaring.

Vandaag is het 12-12-2012 en vandaag om 12 minuten over 12 wil ik meedoen met de VerrassingsActie om zomaar iemand een kleinigheidje te geven. Na de volgende oproep:

• “In het najaar van 2009 ontstaan en nu al bijna niet meer weg te denken: 12-12/12:12, het moment waarop je geheel belangeloos een ander een plezier doet. Hoe? Door op 12 december, even na 12-en iemand die je nog nooit eerder hebt ontmoet een aardigheidje te overhandigen. Deze actie geeft verbinding en zorgt voor plezier… waardes die zo belangrijk zijn in een tijd van individualisering en verkilling.

De afgelopen jaren werden er ontroerende en grappige ervaringen gedeeld, dus we rekenen ook dit jaar weer op jullie medewerking, promotie en verhalen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

12-12/12:12 – Hoe doe je mee?
Op 12 december loop je de wijde wereld in met een kadootje. Dat kan van alles zijn: een zelfgebakken cake, een mooie tekening, een enkele bloem… wees creatief. Dit aardigheidje geef je aan de eerste de beste onbekende die je tegenkomt. Dat kan een straatkrantverkoper zijn, een snelle zakenman, een hangjongere, een hoogbejaarde dame, een moeder met een schare kinderen… Iedereen komt in aanmerking. Als je wilt, kun je er een briefje bij doen waarop je in je eigen woorden uitlegt wat 12-12/12:12 is. Je kunt ook hier een briefje downloaden. Geef om precies 12:12 uur je kadootje, en geniet.

12-12/12:12 – Waarom zou je mee willen doen?
Gewoon, om een voorbeeld te zijn in de huidige maatschappij. Om de verkilling tegen te gaan. Om plezier te beleven aan het kopen/maken, inpakken en weggeven van een aardigheidje. Om een onbekende te laten ervaren dat menselijkheid nog steeds bestaat. Het is een oefening in lef, in enthousiasme en spontaniteit.

12-12/12:12 – Wat is het NIET!
Dit initiatief is NIET commercieel. Geen enkel belang is ermee gemoeid. We gaan niet in groepen, we gaan niet voor TV, we gaan geen graaibakken bij de supermarktkassa’s tegenkomen waar je de 2e week van december een kant-en-klaar cadeautje kan kopen. Deze actie is puur 1:1 – menselijk contact. Het kadootje komt van JOU!”

Aan het cadeautje kun je dit links bijgevoegde voorbeeldkaartje hangen met de bedoeling om deze aktie onder de aandacht van zoveel mogelijk mensen te brengen

WIJZE VAN LEVEN -2-

Net weer terug in Nederland wil ik toch een aantal andere ‘benaderingen’ met u delen omdat dit toch kan bijdragen aan een beetje zicht op de Amerikaanse samenleving.

Als eerste de ‘foodstamps’ of tewel voedelbonnen. Mijn gastvrouw is één van die mensen die geen gegarandeerd vast inkomen heeft, maar wel voor drie kinderen zorg draagt. Dat betekent dat zij recht heeft op foodstamps. Zij krijgt daarom $300,- per maand om voedsel te kopen. Dit gebeurt via een pinpas die ook als zodanig herkenbaar is en die ook alleen gebruikt mag worden om voedsel te kopen. Wanneer bij de kassa de gegevens van die pas worden ingevoerd kan ze alleen voedingsmiddelen afrekenen. Alle non-food artikelen worden geweigerd. Dat gebeurt automatisch, maar niemand zal daar dan ook misbruik van maken.

Niet alleen is het voedsel in Amerika veel goedkoper, maar ook voor kleding betaal je hier een spotprijs. In ieder geval zijn deze maandelijkse foodstamps te verkiezen boven onze Kinderbijslag, die maar één keer per kwartaal wordt uitgekeerd en waarmee je hier relatief weinig kunt doen.

Als tweede het steeds meer groeiend verzet tegen GM’s of wel genetisch gemanipuleerd voedsel, speciaal met betrekking tot sojadrinks, sojamelk, groentes of vleesvervangers. Op acht van de tien producten staat duidelijk vermeld: ‘GM, No thanks!’

Maar ook bij de boeren is er sprake van duidelijke keuzes tégen het bemesten of zaaien van genetisch gemanipuleerde producten. Terwijl niemand er voor 100% zeker van kan zijn of er van overheidswege toch niet gerommeld wordt met GM’s. Immers de FDA (Food en Drugs Administration) heeft ontheffingen van de meldplicht gekregen om toevoegingen van bepaalde stoffen te vermelden.

Ook de postbezorging verloopt hier anders vanwege de enorme afstanden. De postbodes rijden hier in busjes rond en gaan alle persoonlijke brievenbussen af, die langs de weg geplaatst moeten worden. Aan iedere brievenbus zit een rode vlag, die je omhoog zet als je post te versturen hebt, zodat de postbode die op kan halen, waarna hij de vlag weer naar beneden zet. De aan de bewoner/ eigenaar gerichte post laat hij in de bus achter. En ook hier geldt dat niemand zijn brievenbus af kan of hoeft te sluiten.

Bij veel Amerikanen neemt de Kerk een belangrijke plaats in. Er zijn veel verschillende kerkgenootschappen, maar met een overwegend protestantse achtergrond. Hier in Tennessee zijn verschillende kerken op Baptistische grondslag, maar ook Zevende dag Adventisten e.d. Zelf bezocht ik met verschillende leden van mijn gastgezin op zondagochtend de Lighthouse Baptist Church. Visitanten zonder eigen auto kunnen altijd met een schoolbus meerijden en zodoende kreeg ik meermaals een uitgebreide rondtoer door Columbia, terwijl de bus een deel van de kerkgangers her en der ophaalde. Wat mij aantrok was de warmte die van de mensen onderling uitging, het vele (gospel)zingen en het werkelijk uitstekende pianospel van de domineesvrouw. De veel aanwezige kerken hebben meestal per kerk een bescheiden aantal leden, de gebouwen zelf echter buiten de woonwijken. Mede vanwege de extra activiteiten die ze hun leden aanbieden, zoals Bijbellessen, discussiegroepen, pick-nicks, spelletjes, goederen en gebruiksvoorwerpen uitwisselen, extra vieringen…… Vandaar dat de meeste aanwezige mensen elkaar kennen en je zelfs als buitenstaander een onderlinge verbinding voelt. Solidariteit en elkaar hulp, maar ook een luisterend oor, troost en genegenheid bieden.

Je komt niet snel als buitenstaander met Amerikanen in contact, maar ben je eenmaal geïntroduceerd dan wordt je als bijna-familie opgenomen. Echter, ga je bij Amerikanen op bezoek of geef je een voordracht, dan neem je je eigen drinken en eten mee. Het is niet gebruikelijk dat je iets te drinken of te eten krijgt aangeboden, maar niemand kijkt vreemd op wanneer je je meegenomen drinken of eten nuttigt zonder iemand iets aan te bieden. Dat hebben ze allemaal zelf bij zich.

WIJZE VAN LEVEN.

Over enkele dagen vlieg ik terug naar Nederland, naar de mij bekende manier van onderdrukking in een land waar fysieke ruimte niet meer voorhanden is.

Want dat is het eerste wat je hier in Amerika opvalt: ruimte in de breedste zin van de betekenis. Huizen die ver uit elkaar liggen, veel bossen en bossages tussen de huizen en daar, waar ik de afgelopen weken heb gelogeerd, lopen de wasbeertjes, de bokken en de herten aan het einde van de tuin vrijelijk rond. Het was bronsttijd dus je zag de bokken achter de herten aanjagen. Maar ook tussen de huizen liepen op een late namiddag drie herten rond. En dit alles in een grote stad als Columbia.

Brede wegen, die langs bebossingen voeren om uiteindelijk bij een woonwijk, één van de vele kerken of een shoppingmall uit te komen.

Het is me alleen niet gelukt om de herten op foto vast te leggen, want bij de minste beweging flitsen ze weg en ze zijn ontzettend alert. Maar ik heb ze gezien en dat meerdere malen.

In Amerika kun je dus absoluut niet zonder auto, want er zijn geen busverbindingen voor een stadsritje of treinen tussen de steden. Je bent werkelijk op een auto aangewezen en dat maakte mij in dit geval nogal afhankelijk van de mensen met wie ik te maken had.

Een auto is hier ook maar een vervoersmiddel, meestal een SUV of een kleine truck, die je niet hoeft af te sluiten wanneer je die ergens parkeert. Zelfs de ramen hoef je niet dicht te doen. Mijn gastvrouw heeft twee lange barsten in haar voorruit, die er al anderhalf jaar inzitten, maar deze voorruit wordt pas vervangen wanneer die breekt of eruit valt. Geen emplooi dus voor Carglass.

Maar ook rijschoolhouders kunnen hier geen droog brood verdienen. Je kunt hier vanaf je zestiende een vergunning (student permit) bij de DMD (Driver Motorverhickles Division) aanvragen om binnen 150 dagen je theorie-examen te halen. Je krijgt dan een boekje met de theoriestof, dat je zelf kunt bestuderen totdat je vindt dat je de stof voldoende beheerst. In principe is iedereen bij DMD bevoegd om op aanvraag examens af te nemen. Wanneer je geslaagd bent voor je theorie-examen (kosten $60,-) krijg je een ‘learning permit’ om binnen twee jaar een examen voor je rijbewijs af te kunnen leggen. De rijervaring doe je op door te gaan rijden met iemand, meestal een ouder dan wel een oudere broer of zus, die tenminste twee jaar in het bezit is van een rijbewijs en je leert autorijden.

Omgaan met de auto leer je in je buurt; vervolgens doe je dan verder rijervaring op door in de praktijk met je familie, of tenminste de begeleidende ouder, erop uit te gaan. Wanneer de tijd er rijp voor is vraag je bij de DMD een examen aan en je doet dat in de eigen (familie)auto, al dan niet met de familie er nog in. De kosten van dat examen liggen een paar tientjes hoger.

De zoon des huizes heeft zodoende ons op thanksgiving naar een boerderij gereden om daar met een hele hoop familieleden deze dag te vieren. Een tocht van bijna twee uur door een wijdse omgeving, met een stuk snelweg maar uiteindelijk smalle binnenwegen tussen enorme velden en een aantal verspreide boerderijen. Een ervaring op zich om dit landleven eens mee te maken.

Alles kleiner en vooral functioneel, maar met een grote TV-schotel, generator om elektriciteit op te wekken, stromend water, vloerverwarming en riolering. Rond de boerderij nog de karakteristieke schuren voor diverse doeleinden, waaronder een ‘mudroom’. Een schuur met een douche en toilet om zich eerst schoon te maken (letterlijk de modder af te spoelen) voordat ze de boerderij zelf mogen betreden.

Een waranda met de schommelbank, zitje en verschillende soorten windgongs en creatieve huisvlijt. Daarvoor een betegeld terras met een gigantische barbecue en binnen nog een grote open haard.

Families zijn hier groter waardoor je je hier minder snel van God en iedereen verlaten zult voelen, want de familie is hier inderdaad op zichzelf aangewezen en er ontstaat over het algemeen een hechte familieband. Zo’n familie als ik hier dus heb leren kennen zijn er veel in Tennessee en Kentucky.

Het zou me ook niet lukken om een beschrijving te kunnen geven van DE Amerikaan, want dat verschilt van staat to staat, tradities en leefomgeving. De wetgeving verschilt van de staten onderling, maar ook de levenswijze en gewoonten. Of welke nieuwe innovaties ze implementeren. Er kunnen dus ook moeilijk echte Amerika kenners zijn, zoals ze in Nederland voorgesteld worden. Hun ervaringsgebied strekt zich niet verder uit dan een aantal grote steden, veelal Washington of New York.

Wanneer ik weer terug ben in Nederland ben ik benieuwd hoe het daar in de afgelopen weken zich heeft ontwikkeld. Bestaat de Euro nog, is Griekenland failliet, hebben we nog een regering of komen er nieuwe verkiezingen?

In tegenstelling tot Nederland, waar enkelen een Amerika hebben geschapen naar hun beeld en gelijkenis, weten de Amerikanen weinig tot niets over Europa omdat ze hiervoor geen enkele interesse hebben. Ook op het nieuws hoor je geen berichtgeving hieromtrent, tenzij het om een aangelegenheid gaat, waar ze bij betrokken zijn. Europa is een cluster van landen aan de overkant van de oceaan.

Komende uit Europa met een eigen laptop waren de mogelijkheden om te internetten zeer beperkt. Het was bijna onmogelijk om met mijn laptop in te loggen op een netwerk. Toen ik via een andere laptop inlogde kwam ik al niet op facebook. Vreemde pc vanuit een vreemd land was voor facebook voldoende om mijn account te blokkeren. Privé-internetten is duur en je moet op de minuutjes letten, zodat ik maar weinig gebruik heb gemaakt van de familie-laptop. Bij McDonalds kon je vrijelijk internetten, doch niets up-loaden en inloggen is hier niet zonder risico’s omdat ik direct bestookt werd met ads van spammers, die op de loer liggen. Voor mij betekende dit wekenlang leven zonder internet. Dat wordt een hoop inhalen……………..

VETERANEN.

Amerika gaat wel iets anders om met zijn veteranen dan ik heb meegekregen in Nederland. De Nederlandse samenleving gedoogt veteranen, maar wil er eigenlijk niets over horen. In Nederland is het ook politiek correct om het pacifisme aan te hangen dus alles wat met het leger en missies van ‘onze jongens’ heeft te maken moet feitelijk onzichtbaar blijven.

Je kunt dan ook mensen horen zeggen van: ‘Hij of zij is weer terug, dus kan het gewone leven weer opgepakt worden’. Maar zo functioneert het helaas niet. Zelfs indien een militaire missie als vredesmissie wordt betiteld komen de militairen anders, zo niet totaal veranderd terug. Want ook gedurende de z.g. vredesmissies kunnen ze met allerhande onverwachte en schokkende situaties geconfronteerd worden en velen kunnen daar maanden, zelfs jaren niet over praten.

Maar wanneer dan een veteraan ineens door het lint gaat reageert de omgeving daar met onbegrip op, hebben velen zo’n crisis niet eens aan zien komen.

Maar in Amerika kent men het jaarlijkse ‘verterans day’ op 11 november. Dit jaar valt de veterans day op een zondag, zodat deze dag nu feitelijk gevierd wordt op maandag 12 november. Een officiële gelegenheid waarbij lokale politici een speech houden, foreign wars memoreren en ook de verzamelde veteranen toespreken. Deze herdenking vindt overal plaats. Hier in Columbia – Tennessee gebeurt dit rond de City Town Hall. En voor zover ik kon zien had zich daar een behoorlijke menigte verzameld van veteranen en gewone burgers.

“Veterans Day” staat ook als een officiële herdenkingsdag vermeld op alle kalenders die in omloop zijn. Overheidsinstanties en banken zijn gesloten en verlenen die dag geen diensten. Veteranen worden hier niet weggemoffeld, maar blijven deel van de samenleving. Tijden zijn in dat opzicht veranderd sinds de eerdere invloed van Jane Fonda en Tom Cruise.

Op diversen plaatsen en bij mooi weer tref je veteranen aan, die zich posteren met voorlichtingsmateriaal en met wie je een praatje kunt maken. Hier bij Wallmart zit regelmatig zo’n groep achter een tafel bij de ingang. Je kunt vragen stellen, een gesprek aanknopen en veelal kopen passanten ook een button of een klaproos, de zogenaamde ‘Buddy Poppy’ met het verzoek aangehecht: “Wear it proudly”. Op deze manier verzamelen ze gelden voor hun veteranen om iets extra’s te doen. Zo hebben veteranen een bepaalde status binnen de Amerikaanse samenleving.

Enkele veteranen vinden geen aansluiting meer met de oppervlakkigheid in het doorsnee leven-van-alledag en gaan zwerven of verlaten huis-en-haard zoals ze dit ooit achterlieten, maar geen binding meer mee krijgen nadat ze terugkeren uit de oorlog. Om zichzelf terug te vinden, om de wereld die ze achter lieten opnieuw te begrijpen, terwijl ze worstelen met het gegeven dat er geen enkele overeenkomst is te vinden tussen de twee werelden, die ze in relatief korte tijd hebben doorkruist. Terwijl gewone burgers zich geen enkele voorstelling kunnen maken van een oorlogsgebied, of geen idee hebben wat het is om daarin te moeten overleven.

Aan veterans day wordt veel meer aandacht besteed dan aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen. In Nederland houdt met zich uitputtend bezig met deze verkiezingsstrijd, doch hier in Tennessee was er op alle tv-stations nauwelijks iets over te horen. Pas op de avond van de verkiezingen, afgelopen 6 november, zond CNN een avondvullend programma hierover uit met diverse discussiefora en achtergrond informatie.

Van tevoren was er slechts af en toe een reclamespotje, dat nauwelijks opviel. Op het nieuws was het verloop van de verkiezingen een item tussen het andere nieuws…..

ZIEKTEKOSTEN….

In tegenstelling tot veel rare informatie van de zogenaamde ‘Amerika experts’ in Nederland, is ziek worden in Amerika helemaal niet zo’n kostbare aangelegenheid. En niemand wordt weggestuurd als hij de rekening niet kan betalen, want iedere arts MOET medische hulp bieden. Dus waar deze beeldvorming over arme stervende burgers vandaan komt zou ik niet weten. Veel ziekenhuizen moeten het ook hebben van donaties, giften, liefdadigheidfeestjes of erfenissen.

Kinderen hebben zonder mee recht op alle mogelijke gratis, medische hulp tot hun 18^e levensjaar en indien ze een studie volgen, verschuift dit recht naar de leeftijd van 21 of 23 jaar.

Veel volwassen Amerikanen zijn niet verzekerd of uitsluitend voor ziekenhuisopname. Voor een (onverzekerde) behandeling moet je jouw laatste belastingaanslag overleggen en krijg je een rekening naar draagkracht. Moet je naar de huisarts dan betaal je gewoon contant een doktersconsult of je medicijnen. Je moet altijd wel naar de huisarts toe, want huisbezoeken kent men in Amerika niet.

Verder blijf ik mijn ogen uitkijken naar de prijzen bij de pharmacy, de afdeling die binnen de supermart wordt gerund door het equivalent van een apotheker. Waar ons ziekenfonds geplunderd wordt voor exorbitante prijzen, betaal je in Amerika voor dezelfde spullen of medicijnen een habbekrats. Een apparaat om je bloedsuikerspiegel te meten kost $14,90, (ca € 11,-); 100 stripjes om je bloed te testen voor $2,85, waar ik in Nederland €24,50 moest betalen voor 50 strips. Een griepspuit kost $24,-. Om maar enkele voorbeelden te noemen. Zo bepaalt de doorsnee Amerikaan zelf wat hij in zijn gezondheid investeert.

Belangrijke (levensreddende) medicijnen zoals Medformine voor diabetici, hartmedicijnen e.d. worden praktisch gratis verstrekt door Health Care, eveneens na overleggen van je belastingaanslag, dus naar draagkracht.

De farmaceutische industrie moet dus echt wel zijn winst verwervende aandacht gericht hebben op Europa!! Of Azië? Voor zover ze daar poot aan de grond krijgen.

Uiteraard durf ik niet voor heel Amerika te spreken, maar in Tennessee en omringende Staten functioneert dit zo.

Twee jaar geleden bezocht ik het Schriners Hospital for Children in Lexington (Kentucky). Dit kinderziekenhuis is gespecialiseerd en verricht alle mogelijke onderzoeken betreffende botziekten en afwijkingen van het skelet, brandwonden, en geboorteafwijkingen als bv hazenlip. In de hal trof ik een paar mannen met een Rode Fez op en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Dus sprak ik een man met Fez aan, die zich voorstelde als zijnde een Schriner.

De Shriners zijn een broederschap die in eerste instantie is voortgekomen uit de VrijMetselarij (Free Macons). Om Shriner te kunnen worden moet je eerst de derde graad, die  van Meester, binnen de Vrij Metselarij  hebben bereikt. Iedere Shriner is een Vrij Metselaar, maar niet iedere Vrij Metselaar is een Shriner. De Shriners zijn opgericht om vooral de best mogelijke zorg en bijbehorend onderzoek te bieden aan kinderen, maar ook een ideologie uit te dragen dat een ziekte een kind niet hoeft te tekenen of dat een kind zich om die reden zou gaan terugtrekken dan wel zich isoleert. Inmiddels proberen zij de pediatrie wereldwijd te verbeteren door de bewustwording te bevorderen betreffende de noden van zieke kinderen, zowel fysiek als mentaal en emotioneel. Zo hebben ze ook leerprogramma’s ontwikkeld voor deze kinderen, die vaak door hun ziekte niet naar school kunnen.

Deze ziekenhuizen zijn eveneens afhankelijk van giften, zodoende maakt fondsenwerving ook deel uit van het werk van de Shriners naast het werven van nieuwe leden en om de naamsbekendheid van deze broederschap uit te dragen.

De Fez, inmiddels zo kenmerkend voor de Shriners, werd in 1872 officieel geadopteerd als het ultieme hoofddeksel waar de stichters van deze broederschap naar zochten. Het dragen van de Fez is gebonden aan strenge regels, compleet met Fez-iquette.

Kijk ook eens op http://www.shrinershospitalsforchildren.org/

OP WEG….

De reis is voor mij geregeld en ik vlieg met DELTA Airlines vanaf Düsseldorf naar Atlanta (Georgia) en dan met een binnenlandse vlucht naar Nashville (Tennessee), waar ik door mijn gastvrouw wordt opgehaald. Er is ook rekening gehouden met mijn beperking wat betreft het afleggen van lange afstanden en zowel in Düsseldorf als in Atlanta is er gezorgd voor vervoer per rolstoel, die door iemand geduwd wordt

Dat is zonder meer een geweldige uitkomst want het vliegveld is groter dan men zich kan voorstellen. Maar nu word je vlot overal door en langs gemanoeuvreerd, zo ook langs de paspoortcontrole. Ik krijg hulp om de losse spullen in de mandjes en op de lopende band te deponeren, zoals sieraden, jas, schoenen, (zelfs mijn kruk) en handbagage om te worden gescand. De laptop wordt uit mijn tas geplukt en moet in een apart mandje. Kennelijk blokkeert die het scannen van de inhoud van de tas. Dan door het poortje en vervolgens wordt alles weer snel omgehangen, aangetrokken en in de tas geordend. Verder gaat de race: door de taxfree shops, via de lift richting Gate 37C! Het is echt fantastisch en spaart een hoop pijn, gezoek, geregel en tijd uit.

De vlucht duurt ruim 9 uren en we vliegen terug in de tijd, maar we kunnen ons comfortabel installeren, film kijken of lezen …..

Twee uur voor onze aankomst in Atlanta worden kaarten rondgedeeld, die de passagiers moeten invullen om direct af te geven bij aankomst aan de douane. Het gaat hoofdzakelijk om informatie over de aard van je verblijf, het logeeradres, tijdsduur, specificatie van eventueel taxfree aanschaffingen op het vliegveld en de prijs daarvan en of je iets aan te geven/ in te voeren hebt,  je paspoort-gegevens en alles bij elkaar is dit een vereenvoudiging van de 2 papieren die je voorheen verplicht was om in te vullen.

Het loopt inmiddels tegen zeven uur Europese tijd en dan rammelen de etenskarretjes weer voorbij met een kleine pizza en een bekertje ijs. Gevolgd door het Amerikaanse equivalent van koffie. Tegen half negen op mijn horloge begint het vliegtuig langzaam te dalen. Het is beneden mij dan rond half twee plaatselijke tijd en volop zonneschijn. Zo zie ik Georgia onder me door glijden en het patchwork dat Atlanta heet. Ik zie boerderijen, wegen, straten, veel groene parken, rotspartijen, bossen, huizen, grote vijvers, straten, opritten en snelwegen. Langzamerhand worden de details beter zichtbaar en na een half uur zie ik de vleugelkleppen omhoog komen en voel ik het vliegtuig afremmen.

Om 10 over negen (‘avonds) op mijn horloge en iets over twee ’s middags aldaar zijn we in een aangenaam warm Atlanta.  De rolstoel staat al klaar en een struise dame duwt me vlot en handig door diverse gangen tot aan de paspoort controle. Bij de eerste (vriendelijke) beambte moet ik een paar vragen beantwoorden, de ingevulde kaart afgeven, mijn vingertoppen tegen een scanner houden. Eerst 4 vingers links en dan de duim, vervolgens vier vingers rechts gevolgd door m’n rechterduim en je ziet dat hij de afdrukken opslaat. Dan moet ik recht in een camera kijken, word ik gefotografeerd en vermoedelijk in jpg.formaat opgeslagen. Mijn Esta visumaanvraag tonen en tot slot krijg ik een stempel in mijn paspoort en toestemming om tot uiterlijk 23 januari 2013 in de States te blijven.

Terwijl ik even verderop geparkeerd word ondergaan anderen dezelfde procedure, er komen nog twee rolstoelen (met inhoud) bij en staan wij uiteindelijk netjes naast elkaar in de wachtstand. Onze ‘duwers’ melden zich bij ons voor verder transport en we worden zo een metrotrein in gerold. Om naar een verafgelegen gate voor binnenlandse vluchten te komen, zo uitgestrekt is ‘t vliegveld van Atlanta. Dit geldt trouwens voor alle grote vliegvelden in Amerika: gewoon een paar stations met de metro.

Dan weer schoenen en jas uit, sieraden en horloges af, laptop uit de tas, door het poortje en vervolgens weer alles om en aan. De race gaat verder: langs gangen, via 2 liften, nog meer gangen. Een kort oponthoud bij de lopende band om de koffer aan te wijzen en uiteindelijk arriveren we bij de gate voor de vlucht naar Nashville.

Maar volgens schema hebben we nog bijna 2 uur de tijd. Bovendien is er ook in deze area een rookruimte aanwezig. Na 11,5 onthouding wil ik een sigaret en koffie!!. Vlakbij is een koffietentje met SEATLE’s Best! Zo is die twee uur wel te overbruggen! Met voor mij een grote beker (medium size) Macchiato richting rookruimte.

De vlucht naar Nashville duurt gelukkig niet lang en na 25 minuten landen we al. Weer met de rolstoelen de hele afstand tot aan de lopende band voor de koffer. Verleden keer heb ik in Amerika een speciaal TSA-hangslotje aangeschaft. Dit slotje kan door de Amerikaanse douane met een ‘moedersleutel’ geopend worden en dus ook weer afgesloten, indien ze het noodzakelijk vinden om een blik in je koffer te werpen.

Eindelijk dan kan ik mijn gastvrouw begroeten. Wanneer we na anderhalf uur onze uiteindelijke bestemming, Columbia, binnen rijden valt me weer het ruimtelijke hier op. Brede straten, veel groen en alles verlicht.  Elektriciteit is hier –vanwege de grote afstanden- allemaal bovengronds.

Als eerste snel boodschappen doen bij Walmart. 24 uur per dag open. Bij Walmart staan kleine scootmobieltjes aan even zovele opladers waar je vrijelijk gebruik van kunt maken. Trouwens bij alle grote supermarkten en voor mij wel zo plezierig.

Ondanks ons voornemen om het niet laat te maken praten we desondanks door tot in de kleine uurtjes. Wanneer ik uiteindelijk om half vier ’s ochtends het bed inrol val ik als een blok in slaap!! Om eerst om half tien de volgende dag wakker te worden.

THANKSGIVING!

Dit jaar, 22 november 2012, wordt het de tweede keer dat ik THANKSGIVING in Amerika kan meevieren. Met die hele speciale sfeer en aandacht erom heen, terwijl de kalkoenenfarms hoogtij hebben met afvangen, plukken en winkelklaar maken van die enorme vogels.

Wist U overigens dat de president van de Verenigde Staten ieder jaar één kalkoen gratie verleent….. Die ontsnapt voor dat jaar dus aan de pan en krijgt de titel ‘National Thanksgiving Turkey’.

Thanksgiving is een nationale feestdag in de Verenigde Staten en Canada en wordt ieder jaar weer gevierd op de vierde donderdag in november.

Het draait om het (zoveel mogelijk samen) bereiden van de Kalkoen met toebehoren en het grote samenkomen met de hele familie om gezamenlijk het feestmaal te nuttigen. Familieleden leggen daar soms grote afstanden voor af om op die dag bij elkaar te zijn

Traditioneel is er dus de kalkoen, maar evenzo traditioneel horen daar sperziebonen, aardappelpuree, cranberries (veenbessen), sweet patatoes, pompoentaart en pecan-notentaart bij. De laatste twee gerechten als toetje. Natuurlijk mag men daar zelf extra nog aan toevoegen zoals mais en doperwtjes.

Thanksgiving ontstond na 1621, nadat de Pilgrim Fathers in Plymouth (Massachusetts) hun eerste nederzetting hadden gesticht. Het begin van hun nieuwe leven in de Nieuwe Wereld was verre van gemakkelijk. Eerst een uitputtende tocht met het schip de Mayflower, gevolgd door een mislukte, eerste oogst die hen behoorlijk ontmoedigd moet hebben met het zicht op de komende winter.  De hulp kwam van onverwachte zijde, namelijk van de Wampanoag Indianen, die de pilgrim fathers erop wezen, dat er in hun gebied (Noorder Breedte) sprake was van een INDIAN SUMMER (opleving van de zomer) waardoor er in november nog een tweede keer geoogst kon worden en ze maakte hen bekend met een nieuw product: maïs.

Veel van de verhalen rond de Amerikaanse Thanksgiving bestaan uit diverse folkloristische mythen, die zijn toegevoegd aan het eind van de 19e en begin van de 20e eeuw in een poging om een algemene nationale identiteit te scheppen in de smeltkroes van nieuwe immigranten.

Al deze nieuwe bewoners brachten hu eigen culten en mythen in, die bij Indian Summer horen. Want op zich is het begrip niet onbekend, al hoewel in veel landen de opleving van een zomer geen jaarlijks terugkerend fenomeen is.

De opleving van de zomer is zo opmerkelijk dat de nazomerperiodes in verschillende landen eigen namen hebben gekregen.

In Nederland wordt het oudewijvenzomer genoemd in navolging het Duitse Altweibersommer. De oorsprong is terug te vinden in de Noordse of Germaanse mythologie, waarin de Asen (noodlotsgodinnen) bezig waren met het spinnen en weven van de menselijke levensdraden. Ook wordt het geassocieerd met oude breiende vrouwen en veldspinnen die bij rustig nazomerweer lange draden spinnen.

In Zweden is de oude Noorse mythologie gekerstend en gekoppeld aan de Heilige Brigitta, zodat ze daar spreken van Brittsommar, in Engeland is het St.Luke’s little  summer; maar van Rusland, Tsjechië tot aan Frankrijk, Italië e.d. is nazomer iets bijzonders en wordt aangepast gevierd.

Thankgiving is een mengeling van hetgeen de Pilgrim Fathers instelden en Europese folklore. Een bewust worden, dan wel te zijn voor het goede der Aarde en daar ook dankbaar voor te zijn door er tenminsten één keer per jaar bij stil te staan.

Er hangt een beetje opgewonden sfeer rond Thanksgiving, vooral omdat het een jaarlijks terugkerend familiefeest is, waarin ook een zekere saamhorigheid centraal staat.

Schilderij van J.L. Ferris betreffende Thanksgiving