TIJD VOOR EEN JUBELJAAR!!

Persoonlijk heb ik begrip voor de houding van de Grieken en ik gunde de Europese Roofridders deze verrassing. Wat een arrogante geluiden en wat een minderwaardige scheldpartijen. Maar dit alles kon niet verhullen dat de Europese leiders afgingen als een gieter. Het Griekse drama dat zich voor onze ogen voltrekt staat bol van de symboliek en kan uitgroeien tot één van de ingrijpendste historische gebeurtenis in de moderne geschiedenis. 200 jaar na de slag van Waterloo krijgen we wellicht de slag om de nazistische Europese Unie.

Eén van de meest humane oplossingen zou toepassing van het  JUBELJAAR zijn!
“Het jubeljaar wordt beschreven in Leviticus 25, samen met het sabbatsjaar. Het sabbatsjaar werd elk zevende jaar gevierd. Elk zevende jaar mochten akkers niet ingezaaid worden en wijngaarden niet bijgehouden worden. Men moest leven van wat het land spontaan opbracht. Het jubeljaar is een uitbreiding hiervan. Als er zeven sabbatsjaren gevierd waren, dan was het jaar daarna een jubeljaar. In de zevende maand op de tiende dag werd door middel van bazuingeschal aangekondigd dat het jubeljaar was begonnen. Evenals in een sabbatsjaar mocht het land niet worden bewerkt. Toch zou men geen armoede kennen, omdat het land in het zesde jaar genoeg op zou brengen voor 3 jaren. Alle bezittingen keerden terug naar de oorspronkelijke eigenaars. Land mocht namelijk niet voor altijd verkocht worden. Het idee hierachter was dat op deze manier blijvende verarming werd voorkomen en de verdeling van de 12 stammen intact bleef. Ook kon men zo op deze manier herdenken dat al het land uiteindelijk aan God toebehoorde. Het jubeljaar beïnvloedde de prijzen van het land. Als het jubeljaar nog ver weg was, dan moesten de prijzen hoger zijn dan als het jubeljaar aanstaande was.”

“6 juni 2012 De Australische econoom Prof. Steve Keen was een van de weinige economen die in 2005 voorzag, dat de financiële crisis onvermijdelijk zou toeslaan. Hij sprak op de London School of Economics op 4 juni 2012 en het werd uitgezonden door BBC radio 4. De essentie van wat Steve Keen zegt is, dat zolang de banksector geld door schuld kan blijven creëren, er sprake blijft van steeds terugkerende crisissen. ‘If we keep the parasitic banking system alive, the economy dies’. Keen zegt, dat het recht om geld te scheppen aan commerciële banken moet worden ontnomen. Tegelijkertijd stelt hij een moderne variant van het oude jubeljaar voor. De overheid schept geld (fiatgeld) in zo’n omvang, dat de private en de publieke sector hun schuld aan de banken volledig kunnen aflossen.

Geldschepping wordt volgens Keen vooral aangejaagd door commerciële banken. Het scheppen van geld door schuld is een onbestuurbaar proces. Het leidt bovendien tot zeepbellen, zoals dat rond 2000 het geval is geweest in de ICT sector en daarna in de vastgoed sector. Door een einde te maken aan het geldscheppen door schuld, komt er ook ruimte om geld daar te investeren waar het maatschappelijke relevantie heeft en het toegevoegde waarde oplevert voor de mens en aarde. De moderne variant van het oude jubeljaar, dat al bij de Sumeriers en de Hebreeën eens per 49 jaar werd toegepast zet de meters weer op nul en haalt de spanning uit de economie. Het is tevens rechtvaardig, want banken, die geld uit lucht hebben gecreëerd, krijgen geld uit lucht terug doordat niet zij maar de overheid schuldvrij en renteloos geld schept. Dus in feite beslissen wij mensen, op een democratische basis, dat we een eind maken aan het huidige financiële stelsel, dat ons al meer dan driehonderd jaar in de greep heeft gehouden en laten dit besluit uitvoeren door onze overheid.”

In de film Economics of Happiness wordt getoond hoe de economie weer bij de mensen kan worden teruggebracht. Deze documentaire toont hoe verwoestend globalisering is voor de cultuur, economie en sociale cohesie en daardoor voor de mensen van een regio of van een land. Het antwoord op globalisering is lokalisering. Dat dit geenszins ten koste hoeft te gaan van bijvoorbeeld ontwikkelingslanden wordt duidelijk in de film aangetoond.

Prof dr. René Tissen pleit voor een Wereld Schulden Conferentie
Laten we een Wereld Schulden Conferentie beleggen, met maar een agendapunt. Het kwijtschelden van schulden. Er wordt keihard afgesproken dat landen niet langer elkaars schulden zullen opkopen. Het tegenovergestelde wordt wel afgesproken. Schuld wordt weggestreept volgens het principe van proportionaliteit. Het land met de minste schulden wordt alles kwijtgescholden, het land met de grootste schulden blijft zitten met een restschuld. Die is in ieder geval substantieel minder is.

We worden er met z’n allen minder rijk door. Toch zal dat wel meevallen. Heel veel bezit op het niveau van centrale banken draagt de vorm van financiële instrumenten die nauwelijks tot geen relatie hebben met de reële economie. Het is een beetje fopgeld. Daarom kan het kwijtschelden van schulden gezien worden als een boekhoudkundige exercitie met als bijkomende voordeel dat oneigenlijke welvaart verdwijnt en dat is welvaart waar toch niemand iets van merkt. We rekenen ons minder rijk, maar zijn dat niet.

Is het idee exotisch? Nee, eigenlijk niet. Jaren geleden was er eenzelfde bereidheid ten opzichte van wat toen de ontwikkelingslanden werd genoemd. Het kwijtschelden van staatschuld werd destijds gezien als een effectieve manier om het economische potentieel van ontwikkelingslanden te bevrijden van de wurgpaal van overmatige schuld. Het ontwikkelde westen bevindt zich momenteel in dezelfde positie. Gaat deze oplossing er dan ook komen? Nee, natuurlijk niet. Wij blijven gewoon doormodderen en blijven het probleem van de verkeerde kant benaderen. Wij stimuleren, zonder het systeem te ontstoppen. Daarbij komt het grote risico van dit moment, namelijk dat landen hun burgers zullen dwingen om de staatschuld terug te betalen in de vorm van hogere belastingen. Dan komt het probleem op ons bordje te liggen. Dat tast de economische motor nog verder aan. Stapelen wij fout op fout, net als tijdens de grote depressie?