INDO MYTHE EN INDO-ROOTS

Door Ruud Toorop

De inhoud van het hierna volgend verhaal, dat ik de titel van Indo-mythe en Indo-roots heb gegeven, wil ik graag met u delen, aangezien mythen, onder andere de functie hebben om sluimerende waarheden weer te geven. Een mythe gaat over levensvragen die moeilijk te begrijpen zijn.

De Indo-mythe heeft hoofdzakelijk met het Indisch-uiterlijk te maken. De Indo-mythe is eigenlijk het verhaal over de fictie, het verzinsel van de superioriteit van het Blanken-uiterlijk, de Blanken-gezichtskenmerken en de Blanken-huid. Oftewel, dat er nog altijd veel mensen met Indo-roots zijn, die hun Indische verschijning proberen te verdoezelen, wanneer ze in contact zijn met anderen, vooral als het Blanken zijn. Door Blanken te imiteren, door zoveel mogelijk op Blanken te lijken, waardoor ze een Nep-Blanke, een Blanda-Palsu zijn geworden, hopen ze als Blanke over te komen.

Er zijn nog vele mensen met Indo-roots, die liever een Blanken-uiterlijk willen hebben, omdat zij hun eigen Indisch-uiterlijk verafschuwen. Ik hoor nog regelmatig verhalen hierover. Ik ken persoonlijk ook mensen met Indo-roots, die hun Indische roots verdoezelen of ontkennen.

Indo-mythe in Nederland heeft meer met gedrag te maken dan met het uiterlijk. De Indo-mythe  heeft daarom ook zijn uitwerking op de wereld op straat, het werk en cultuur.

In tegenstelling tot een groeiend aantal intelligente, vooruitdenkende en vooral andersdenkende Indo’s, zijn er nog talloze, capabele doch bange, Indo’s, die zich niet hebben kunnen ontworstelen aan en slachtoffer zijn gebleven van de Indo-mythe. In de
koloniale samenleving was het uiterlijk, met name een Blanken-uiterlijk, bepalend voor iemands sociale positie. De fictie van de superioriteit van het Blanken uiterlijk,  is zo diep in het Indo-bewustzijn doorgedrongen en door Indo’s verinnerlijkt, dat het als iets
vanzelfsprekend wordt ervaren en niemand daar relativerend over durft te praten. Het lijkt een taboe te zijn. Dit heeft ook geleid tot het ondergeschikt respect voor de eigenheid van de Indo-identiteit ten opzichte van de Blanken-identiteit.

De Indo-mythe is een ingewikkeld verhaal. Mede door toedoen van de media en blanke schrijvers van romans, worden Indo’s in de literatuur, de tijdschriften, de kranten, de TV en in de films nog steeds als stereotype gekenmerkt, dat wil zeggen dat Indo’s als robotjes, die op elkaar lijken en dezelfde robotmaniertjes hebben, worden afgeschilderd. Bovendien wordt alleen maar de buitenkant beschreven en wordt de binnenkant van het Indo-zijn buiten beschouwing gelaten. Het beeld van de
Indo’s in de media heeft daardoor mede negatief gewerkt op het zelfbeeld van mensen met Indo-roots.

En dit heeft ook zijn uitwerking op de Blanken op straat. Die zien Indo’s dus ook als types en niet als individuen  met een eigen karakter. Vele Indo’s anderzijds ontkennen op straat meestal dat ze Indo zijn, door te zeggen dat ze Nederlander zijn, maar eigenlijk zouden ze moeten zeggen ik ben een Indo met een Nederlands paspoort.

Vaak zeggen Indo’s ook op straat mijn ouders zijn Indisch of mijn opa of oma is Indisch of: ja maar…, ik heb xx % blank bloed. Zelf ontwijken ze dus hun Indisch-zijn. De onder-liggende gedachte is angst uitgesloten te worden en bang zijn dat zij niet worden geaccepteerd zoals zij zijn. Kwetsbaarheid, angst voor afwijzing, een minderwaardig  zelfbeeld, staan vertrouwen in de weg en kunnen leiden tot het zichzelf beleven door de ogen van een ander.

Indo-mythe in de koloniale periode  In de koloniale periode bestonden er wettelijk geen Indo’s. Je was in die periode Europeaan, dus Blanke en superieur of Inlander, dus Bruine, inferieur en ondergeschikt. Indo’s waren destijds een lager soort Europeaan/ Blanke of een beter soort Inlander/ Bruine. Het lijkt wel alsof dit voor sommigen nog steeds zo is.

Het laat zich raden, dat mensen van gemengd bloed in de Gordel van Smaragd, de kant van de macht en het geld kozen en zo blank mogelijk gingen doen om door de blanke Kolonialen als gelijke te willen worden gezien. Degenen, die niet in het mandje vielen vroegen zich radeloos, gefrustreerd en verbitterd af wat er aan hen mankeerde.

Door de Indo-mythe tot in het extreme na te jagen, werden vele mensen met Indo-roots klaargestoomd om in een spiraal van zelfhaat te raken. Zij raakten geobsedeerd door hun vermeende fysieke tekortkomingen, omdat zij het gevoel hadden dat er iets mankeerde aan
hun uiterlijk en zij de controle misten over hun verschijning. Zodoende was de Indo-mythe, in de koloniale periode, een marteling om het ideaalbeeld van een Blanken-uiterlijk te verwezenlijken, zowel psychisch als fysiek.

Mensen van gemengd bloed waren opgesloten in de gevangenis van hun Indo-lichaam en er werd schade aan hun ziel gebracht. Er heerste verwarring over: wie ben ik, wat ben ik, wat ben ik waard en onzekerheid over het eigen Indo-uiterlijk. Door Blanken te imiteren
konden vele Indo’s naar buiten toe overkomen als een Blanke, in enkele gevallen waren ze zelfs niet van een echte Blanke te onderscheiden.

Dit heeft, na eeuwen, nu nog bij velen zijn uitwerking. Energie, die voor betere doelen, had kunnen worden gebruikt, werd naar binnen gekeerd en verkommerde op een voedings-bodem van schaamte, verdriet, obsessie, angsten, en minderwaardigheidsgevoelens over de vermeende fysieke tekortkoming.

Het blanke uiterlijk, de blanke gelaatskenmerken werden verbonden met succes, schoonheid, rijkdom, liefde en sexuele aantrekkingskracht. Geen wonder dat gevoelens van onvrede met het Indo-uiterlijk met de paplepel  werden ingebracht. Van alle kanten werd duidelijk gemaakt, dat de kans op succes en geluk groter werd wanneer je blanke gelaatstrekken hebt of dat je je tenminste als een blanke ging gedragen.

De mythe is een Indo-cultuur omdat door vele Blanken in de Blanken-cultuur in het verleden [en zelfs nu nog
door een enkeling], de gekleurde mens onterecht als inferieur werd gezien. Het getuigt van hoogmoed en neerbuigendheid en een dubbele maatschappelijke moraal tegenover gekleurde mensen, wanneer blanke Nederlanders, die zich willen onderscheiden van gekleurde Nederlanders, dan zeggen: Ik ben Nederlander. Alsof de gekleurde Nederlander geen Nederlander is. Vandaag de dag, is het Nederlander-zijn, slechts het bezitten van een Nederlands paspoort en meer niet. Maar het getuigt ook van een dubbele maatschappelijke moraal tegenover gekleurde mensen, wanneer gekleurde Nederlanders hun gekleurde identiteit ontkennen.

Inmiddels zijn wij het station van de blanke etniciteit voor het Nederlanderschap, gepasseerd. Blanke Nederlanders, die zich alsnog willen onderscheiden van gekleurde Nederlanders, kunnen beter zeggen ik ben een Blanke en heb een Nederlands paspoort, want er lopen in Nederland inmiddels meerdere soorten Blanken rond, met en zonder
Nederlands paspoort. Ook gekleurde Nederlanders moeten het lef tonen, door te
zeggen: Ik ben een gekleurde Nederlander met een Nederlands paspoort.

Indo-mythe en Indo-stereotypen          De cultuur van Blanken heeft
de mensen met Indo-roots ook tot stereotypen gemaakt. Mensen met Indo-roots
worden in het stereotype met een vaststaand eenheidsprofiel weergegeven,
waaraan foute vooroordelen zijn verbonden. Dit stereotype beeld  bevestigt de
denigrerende kijk op mensen met Indo-roots, die een aanleiding zou kunnen zijn
voor discriminatie. Een stereotype is een overdreven beeld van een groep mensen
dat vaak niet overeenkomt met de werkelijkheid. Een stereotype is gebaseerd op:
Versimpeling, overdrijving of generalisatie.

Wat zijn Indo-stereotypen? Waar komen ze vandaan en hoe blijven ze bestaan?

Door de pers en schrijvers van romans, worden Indo’s nog altijd op basis van hun uiterlijk,
gelaatstrekken, huidskleur en gestalte als Oosterling afgeschilderd, maar nooit op basis van hun karakter, traditie of cultuur. Als er al over karaktereigenschappen van Indo’s wordt gesproken, zijn die veelal negatief gekleurd. Indo’s zijn voor de pers en schrijvers van romans per definitie, aantrekkelijk, erotisch en sensueel. Voor hen zijn Indo’s ook het passief blijvende slachtoffer van maatschappelijke omstandigheden en zijn Indo’s het
stereotype van minderwaardigheids-gevoelens en gebrek aan zelfvertrouwen.

Vrouwelijke Indo’s.         Voor de media en schrijvers zijn vrouwelijke Indo’s bovenal schoonheden. Zij zijn rank en sierlijk, hebben slanke enkels en, polsen, veel mooi en donker haar met een kulit langsep [een mooie door de zon licht gebruinde huid], amandelvormigeogen, mooie witte tanden achter bloedrode lippen. Vrouwelijke Indo’s zijn uitdagend koket, onverantwoordelijk sensueel en meestal op zoek naar een blanke man. Vaak hebben vrouwelijke Indo’s ook iets mysterieus en melancholiek, wat een grote aantrekkingkracht heeft op mannen. Er is ook een schuchter type, even verleidelijk, maar meer ingetogen. Zij compenseert haar minderwaardigheidsgevoel, door zich bescheiden op te stellen.

Mannelijke Indo’s.        Wat over vrouwelijke In do’s wordt gezegd,kan nog enigszins als vleiend worden gezien, maar voor mannelijke Indo’s pakt dat anders uit. Voor de media en schrijvers zijn mannelijke Indo’s, in veel gevallen een mooie exotische verschijning, met een huid dat varieert van blank tot pikzwart. Het Indisch minderwaardigheids-gevoel komt bij hun tot uiting door zich schuw, beschroomd, driftig of roekeloos te gedragen. Zelf-bewuste en onafhankelijke Indo’s komen wij in de literatuur niet tegen. In boeken en op het toneel hebben ze meestal een ondergeschikte rol.

Een boek, een roman, een toneelstuk of een speelfilm waarin door een vrouwelijke Indo of een mannelijke Indo een hoofdrol wordt vervuld, is nog nooit op de markt gebracht. Er
verschijnt ook heel zelden een mannelijke Indo met een blanke vrouw op het toneel, wel een vrouwelijke Indo met een blanke man. Een kleine uitzondering hierop is, dat in een enkele soap-serie op TV, het weleens is voorgekomen, dat een Indo als Indo een rol is gegund en een relatie met een blanke vrouw mag hebben. Maar deze optie moet in de hiervoor genoemde romans, toneelstukken en speelfilms nog worden uitgewerkt.

Door de wisselwerking tussen media en hun zelfbeeld, worden mensen met Indo-roots geconditioneerd om zich ongelukkig en onzeker te voelen in hun lijf. Waarom mensen met Indo-roots door de blanke media als stereotypen worden gekoesterd, is, dat door het uiterlijk als stereotype uit te beelden, mensen met Indo-roots kunnen worden
gebagatelliseerd als “te mooi” of “te lelijk”.
Het beeld van mensen met Indo-roots in de media, heeft een negatieve invloed op het zelfbeeld van mensen met Indo-roots en belemmert een vrije meningsuiting over hun zijn.

Kan de Indo-mythe worden ontkracht?

Blijft de Indo-mythe hardnekkig voortleven of kan de Indo-mythe worden ontkracht?Zolang het Blanken-uiterlijk hoger wordt gewaardeerd dan het eigen Indo-uiterlijk, zullen Indo’s altijd gevoelig blijven voor goedkeuring van anderen en zullen zij hun zelfrespect
hoofdzakelijk ontlenen aan de mening van anderen. De Indo-mythe is er mede de
oorzaak van dat jongeren met roots uit Zuidoost Azië, het Indisch-zijn de rug hebben toegekeerd.

Wat de Indo-mythe ook in stand houdt is, dat mensen met roots uit de Gordel van Smaragd wars zijn van iedere vorm van beleidsvormende groepsvorming. Deze kromme gedachte komt nog uit de koloniale tijd. Mensen met Indo-roots worden door derden als groep gezien, maar daar willen mensen met Indo-roots niets van weten. Als betoverd focussen zij zich op het zo Blank mogelijk voor de dag komen. Als einzelgänger  dachten velen een witter voetje bij de Blanken te kunnen krijgen, maar dat pakte zelden goed uit  [net als een loterij], want in de ogen van Blanken bleven zij een minder soort Blanke.
Een enkeling lukte het [net als de loterij] om niet als gekleurde door Blanken te worden herkend.

Het lijkt nog steeds zo te zijn, want mensen met Indo-roots denken nog steeds dat ze als einzelgänger, beter af zijn dan als groep. Kijk maar: een Indo Politieke Partij komt niet van
de grond en als dat al lukt, dan krijgt die te weinig aanhang. Een gemeenschappelijk symbool voor mensen met roots uit de Gordel van Smaragd stuit op onnoemelijk veel bezwaren. Een georganiseerde protestbijeenkomst op het Malieveld van mensen met Ind-roots voor welk onderwerp dan ook, zal men niet meemaken.

Als mensen met Indo-roots meer gehoor hadden gegeven aan de oproep van de Indo-voorman Dick de Hoog [1881-1939]: “Een voor allen en allen voor een”, dan waren mensen met Indo-roots sterker geweest, dan hadden ze steun van elkaar gekregen. Ze hadden meer naar hun innerlijk kunnen kijken en minder zorgen hoeven te maken om hun uiterlijke verschijningsvorm. Het maakt dan niet uit of ze werden uitgescholden
om hun uiterlijk of complimenten kregen voor hun uiterlijk. Dick de Hoog, zag in dat je als groep een vuist kon maken, serieus genomen en gerespecteerd zou worden. Wat voor de groep goed is, is ook goed voor de afzonderlijke individuen in de groep.

Als wij van de Indo-mythe afwillen, moet wij beseffen dat het niet uitmaakt hoe wij er uitzien, zolang wij onszelf en ons Indo-uiterlijk maar accepteren, respecteren en waarderen. De Indo-mythe kan worden doorbroken door een mentaliteits-metamorfose te ondergaan ten aanzien van een juiste waarde van het Indo-uiterlijk en het Indo-zijn. Er is een ander manier van kijken en denken nodig door het uiterlijk ondergeschikt te maken aan het innerlijk. Dan is het uiterlijk niet meer belangrijk en telt alleen maar de innerlijke schoonheid. Dan hoeft men zich niet meer afhankelijk op te stellen voor de goedkeuring van anderen met betrekking tot het eigen Indisch-uiterlijk.

Zolang wij mensen met Indo-roots ons denken, over onszelf en met name ons Indisch-uiterlijk, laten bepalen door anderen, zolang zullen wij mensen met Indo-roots in de Indo-mythe blijven steken. De Indo die zichzelf vanuit zijn diepste zijn, accepteert, respecteert en waardeert om wie en wat hij/zij is, en zijn/haar omgeving uitdaagt zich naar zijn/haar idee om te vormen, die wint.

Laten wij er ons ook van bewust zijn, dat welk gevecht het ook is, het gevecht niet van een leien dakje zal gaan en zeker niet als het gevecht om de graal op de overwinning van de
Indo-mythe zal zijn. Bang zijn voor het gevecht om niet als een Blanke te worden gezien, belemmert alleen maar de vrije meningsuiting.

Een vrije meningsuiting, met minder emotionele afstandelijkheid naar het Indo-zijn en het Indo-uiterlijk, levert een grote bijdrage aan het gevoel van eigen waarde. En dan maakt het
niet meer uit waar anderen je voor uitmaken, van Indo-allochtoon – die volgens de partij van de Nep-Blanke Geert Wilders tot in de derde generatie door de staat in de gaten moet worden gehouden – tot bedenk maar een kreet wat mensen tegen je kunnen schelden. Je hebt niets te verliezen, want je weet dat je Indo-roots hebt er daar kun je trots op zijn.

Wees er ook steeds alert op, dat ieder mens uniek is, met eigen talenten, en eigen eigenschappen , met een uniek en eigen uiterlijk en dat je dus jezelf alleen aan jezelf kunt meten. Er zullen altijd mensen zijn, die iets beter kunnen dan jij en er beter uitzien dan jij. Maar er zijn er ook een heleboel die het lang niet zo goed doen als jij en er minder mooi uitzien dan jij. De crux is dus, dat jij als het erom gaat, dat jij voor jezelf gaat. Want weet: Wat, wie en hoe je bent, je bent altijd de moeite waard!

Wanneer mensen met Indo-roots de moed kunnen opbrengen in het openbaar over de Indo-mythe te praten en als ze maar blijven bedenken dat kritiek inzake het Indo-uiterlijk in het openbaar alleen maar kletskoek is, dan pas zal de Indo-mythe alleen maar in de
bibliotheek, als naslagwerk gevonden kunnen worden. Als iemand aanmerkingen maakt over het Indisch-uiterlijk, kan men zich afvragen, wat heeft die ander met mijn uiterlijk te maken. Zijn de machtsverhoudingen gelijk, wie heeft er iets over mijn uiterlijk te zeggen, dat ben ik toch zelf? Als Indo’s tot de ontdekking komen, dat de Indo-mythe weinig van doen heeft met hun Indisch uiterlijk, maar alles met hun eigen gedrag, dan zullen ze afwijzingen en complimenten of beide gemakkelijker kunnen weerstaan.

Laten wij mensen van gemengd bloed met roots uit Zuidoost Azië elkaar helpen om onszelf te herkennen, te accepteren, te respecteren en tevreden te zijn met, wat en wie we zijn en dat wij deel uitmaken van een grote groep gemengdbloedigen met een kleur en met
roots uit de Gordel van Smaragd. En als wij bovendien ook nog trots zijn op wat
en wie we zijn, dan zou dat alleen maar onze eigen waarde en onze zelfwaardering ten goede komen en zouden wij los kunnen komen van de hunkering naar waardering van anderen om wat en wie wij zijn. Misschien zou het zelfs zover komen dat iedereen, Indo-roots zou willen hebben. De groep met Gordel van Smaragd Roots, zou dan alleen maar met respect en een hogere maatschappelijke status worden gewaardeerd, dan tot dusver het geval is. Misschien zouden mensen met Indo-roots zelfs een herkenbare hechte groep kunnen zijn.

Nota bene: Indien u wilt reageren of commentaar heeft op de inhoud van het verhaal, zou u dat dan op Indo-roots Hyves willen doen, zodat iedereen daar kennis van kan nemen. Vast bedankt.

Salam Halus, Ruud Toorop

Als u meer over het Indisch-zijn kennis wilt nemen, klik dan op: http://indo-roots.hyves.nl/. Om verder toegang te krijgen dienen Niet-leden zich aan te melden als supporting member door op, Lid worden te klikken.